همانگونه که جسم ما درک و حس دارد به نسبتی بسیار بیشتر و قدرتمندتر روح ما درک و حس دارد که ما از آن به چشم باطن تعبیر می کنیم.

چشم باطن انسان همان است که قرآن می فرماید:

و من أعرض عن ذکری فإن له معیشه ضنکا و نحشره یوم القیامه أعمی

چشم باطن ما فقط با جدایی انسان از دنیا حاصل می شود. تا زمانی که ما به بدن مادی پست و ضعیف خود چسبیده باشیم فقط می توانیم با حواس خود دنیای پیرامون را ادراک کنیم. اما وقتی از دنیا فاصله بگیریم ما بقی عالم را با چشم باطن خواهیم دید که به مراتب زیباتر و با عظمت تر است این دنیای ناچیز است.

جدایی از دنیا دو نوع است: جدایی اجباری یا قهری که به آن مرگ می گوییم و جدایی اختیاری که به معنای دل کندن از دنیا است. دل کندن از دنیا همان بی تعلقی به دنیا است.

عدم توجه و دلبستگی به دنیا با عملی حاصل می شود که روح را از جسم مادی دور کرده و توجه روح را به ملکوت عالم منعطف کند. توجه روح به عالم معنا و ملکوت موجب دل کندن از دنیا و باز شدن چشم باطن می شود.

آن عملی که همه توجه ما را به عالم بالا بر می گرداند و از دنیا جدا می کند و روح انسان را پرورش می دهد، نماز است.

نماز با توجه، چشم انسان را به عالم معنا باز می کند. هر چقدر انسان در نماز عمیق بشود و با بهره گیری از نماز قدرت روح خود را افزایش دهد و از بدن مادی ضعیف منقطع گردد، به عالم ملکوت بیشتر نزدیک می شود.

اگر به حقیقت نماز راه پیدا کنیم و 40 روز نماز حقیقی بخوانیم پس از آن عقل و روح ما دنیا و عالم را به گونه دیگری می بیند. البته نمازی که واقعا نماز باشد. تنهی عن الفحشاء و المنکر باشد. اول وقت باشد و تمامی شرایط توجه محض به ذات قدس پروردگار را داشته باشد.

رفقا بیایید از همین لحظه حداقل در سجده های نماز مکث بیشتری داشته باشیم و ابتدا روح بندگی و عبودیت را در وجودمان حس کنیم بعد 3 تا 7 مرتبه ذکر سجده را با آرامش و توجه عمیق بگوییم. فقط یکبار امتحان کنید تا تاثیرش را ببینید.التماس دعا