بدن ما حس چشایی دارد که با آن طعم نوشیدنیها و خوردنیها را می چشد.

هنگامی که بدن مریض شود و یا سرما بخورد حس چشایی از کار می افتد و یا برعکس کار می کند. یعنی شیرینیها را تلخ می فهمد و یا حس نمی کند.

روح ما نیز همانند جسم، مریض می شود و سرما می خورد. حال ما از کجا بفهمیم که روح ما مریض شده یا دارد سرما می خورد؟

روح ما نیز حس چشایی دارد. وقتی مریض شود حس چشایی روح از کار می افتد و یا برعکس کار می کند.

یعنی چیزهایی که باید در حقیقت برایش شیرین باشد، تلخ می داند و چیزهایی که باید تلخ و بدمزه بداند، شیرین می داند.

مثلا اگر ذکر و یاد خدا و نماز و قرآن برای ما سخت و تلخ بود باید بفهمیم که حس چشایی روح ما زکام شده و

اگر دیدن برخی تصاویر و صحنه ها و انجام بعضی کارهای حرام و یا گفتن برخی حرفهای بیهوده برای ما شیرین بود، باید سریع بفهمیم که حس چشایی روحمان برعکس شده

در این حالت باید بدانیم که روح ما سرماخورده و باید برای خوب شدنش تصمیم بگیریم و تلاش کنیم.

یکی از چیزهایی که روح را در آستانه سرماخوردگی و بیماری قرار می دهد و ذائقه روح را عوض می کند گوش دادن زیاد به موسیقی و گفتن حرفهای لغو و بیهوده است.

شاید گوش دادن به برخی موسیقیها حرام نباشد ولی به مرور ذائقه روح را تغییر می دهد تا جایی که دیگر شنیدن و خواندن قرآن برای فرد لذت نخواهد داشت.

اگر ما از جمله افرادی هستیم که می دانیم ذائقه روحمان تغییر کرده لازم است که هر چه سریعتر به فکر درست کردن آن باشیم.

سه چیز می تواند ذائقه روح را دوباره برگرداند:

اول توبه و استغفار آنقدر که در دلمان حس کنیم رقیق و صاف شده

دوم نماز اول وقت. البته اولش سخت است مثل بیماری که دارو خوردن و آمپول زدن برایش سخت است ولی ناگزیریم که این سختی را تحمل کنیم. سختی آن فقط یک هفته الی ده روز اول است!

سوم خواندن قرآن. حداقل هر روز یک صفحه. قرآن زنگار دل را میبرد و روح را سالم می کند. اولش تلخی دارد اما به مرور درست می شود.

انشاالله که بخواهیم ذائقه روحمان را برگردانیم. چون خواستن توانستن است.