خورشید و ماه پشت سر هم آمدند و رفتند و روزها و شب ها گذشت و گذشت، تا دوباره ماه رمضان رسید. می گویند: ماه مهمانی خداست.

آخه ما انقد بی معرفتیم که هیچوقت سال تا سال سراغی از خدا نمی گیریم. یادی ازش نمی کنیم مگه اینکه گرفتاری برامون ایجاد بشه، اونموقع خدا رو برای حل مشکلمون صدا می زنیم. قرآن میگه همینکه وسط دریای مشکلات گیر می کنید، با خلوص نیت خدا رو صدا می کنید و همینکه به ساحل آرامش و نجات رسیدید، دوباره همه چیز رو فراموش می کنید.

بگذریم.

خداوند بی منت (منان) و بسیار بسیار مهربان (حنان) از نظر زمانی، وقتی رو خلق کرده که همه ما بدون اینکه ازمون پرسیده بشه، وارد ماه رمضان بشیم.(آخه اگه به اختیار خودمون بود اینجا هم از خدا فرار می کردیم.) یعنی وارد مهمانی خدا بشیم.

خدای رحیم، شیاطین رو غل و زنجیر کرده و تمام کارهای روزمره زندگی ما مثل خواب و نفس کشیدن رو عبادت قرار داده تا ما آدمای ناسپاس حداقل به اندازه یک قدم بهانه نزدیک شدن به خدا رو پیدا کنیم. برای هرچنر مدت خیلی کوتاه برای او زندگی کنیم.

البته ما که دیگه خودمختار شدیم و نیازی به وسوسه شیطان نداریم. خودمون طوری کاملا حرفه ای و سازماندهی شده برای گناه برنامه ریزی می کنیم که شیطان انگشت به دهن مونده و استراحت می کنه!

اما رفقا!

11ماه از سال رو هرکاری دلمون خواسته کردیم. هر جوری عشقمون کشیده گشتیم. پس بیایید فقط یکماه، فقط 30 روز به خاطر خدامون، به احترام محبتایی که خداوند بزرگ، خالقمون، روزی دهندمون، همونی که همیشه نگهدار و پشت و پناهمونه، به احترام مهمانیش، به خاطر مهربونیش، گناه رو بذاریم کنار!

خداجون دوست دارم!

می دونم خیلی ازت دور شدم. می دونم از زیادی گناهام قلبم سیاه شده و دیگه هیچ حرفی رو دلم نمی شینه. دیگه تو روحم تاثیر نمی ذاره. اما فطرتم، عمق وجودم، مال توئه. آخه از روح خودت در من دمیدی!

خداجون!

من کمترین، بنده گنهکار توام. اما هرچی باشم، از خودتم و می دونم که دوسم داری.

همه سال براخودم زندگی کردم، یکبارم سرم رو بالا نیاوردم نگات کنم. بارها صدام کردی، بارها صدای قرآن و اذانت رو شنیدم، صدای دعا و مناجات رو به گوشم رسوندی که یه لحظه به یادت بیفتم، اما خودمو به نفهمی زدم. گوشامو گرفتم و از تو فرار کردم.

خداجون حالا برگشتم!

گناهام منو احاطه کردند. روسیاهم اما اومدم بگم:

ضعیفم، پستم، ناتوانم ولی دوست دارم. نجاتم بده.

خدایا منو ببخش و قبولم کن!

مث همون لات شرابخور که ماه رمضان و محرم به احترام تو، دهنشو آب می کشه و لب به نجسی نمی زنه و تیزیش رو غلاف می کنه، منم می خوام حداقل برای یک ماه هم که شده برای تو باشم. به احترام تو گناه نکنم. چشمامو حفظ کنم. دور خلافو خط بکشم. گوشم نامربوط نشنوه. چشمم غیر تو رو نبینه. دست و پام به جز برای تو حرکت نکنه و همه اعضا و جوارحم حتی فکرم فقط مال تو باشه.

خداجون!

به خاطر تو این ماه به کوچکترها محبت می کنم. به بزرگترها احترام می ذارم. چون بنده های تواند.

سعی می کنم به نمایندگی از طرف تو به یتیمها، ضعیفها،‌ نیازمندا و همه مردم، هرجوری که از دستم بر میاد کمک کنم. همه رو دوست داشته باشم. اگه تونستم با پول و اگه نشد در حد توانم با دست و حتی شده با اخلاق خوش یا یک لبخند.

چون تو مخلوقاتت رو بیشتر از مهر یک مادر به بچش دوست داری. پس بهشون خوبی می کنم تا بمنم نگاه کنی.

این ماه، تو همه جوری در خدمت منی، پس منم سعی می کنم مال تو باشم.

خداجونم!

دوس دارم موقع نمازها باهات حرف بزنم و دعا بخونم. چون می دونم با دعا به تو نزدیک می شم و نظر تورو به خودم جلب می کنم. دعا می کنم بهم نیت و فکر درست و قلب پاک بدی تا وارد قلبم بشی.

وقتی دلم برات تنگ میشه و از زندگی خسته می شم، قرآن می خونم تا حرفای تو آرومم کنه و بهم امید بده.

خدای من!

قول میدم حداقل این یک ماه گناه نکنم. یعنی بیشتر گناها رو انجام ندم و حتی برای گناه، برنامه ریزی هم نکنم. واجباتم و دستورای تورو به موقع و درست انجام بدم. نمازامو با توجه و سروقت بخونم.

دوس دارم با یاد مرگ و قیامت، سجده های طولانی، افطار مومنین، نمازهای مستحبی و صلوات و استغفار زیاد به تو نزدیک بشم. چون می دونم تو دوس داری.

همه اینا رو از پیغمبرت، سرور کائنات حضرت محمد مصطفی صلوات الله علیه و آله یاد گرفتم. همون موقع که در جمعه آخر ماه شعبان، مردم رو جمع کرد و بشارت ماه رمضان رو داد، همه ما رو در خطبه معروف شعبانیه به این امور توصیه فرمود.

خدای مهربونم!

خلاصه می خوام این ماه تمرین کنم انسان باشم تا شاید یاد بگیرم بقیه روزهای سال هم انسان باقی بمونم و همیشه زیر نگاه قشنگ تو و در دامن الطاف بیکرانت، برای تو زندگی کنم.

خدایا کمکم کن!